Psikolojik travma ve travma sonrası stres bozukluğu yaşayan çocuklar, anlamlandıramadıkları davranışları ve hisleri, aşırı duygusal yüklenme ve utanç yüzünden bunalabilir ve diğerlerinin aksine, duygularını iletmeyi, göz teması kurmayı ve fiziksel temasa geçmeyi zor bulabilir. Bu çocuklara ulaşabilmek, iletişim kurabilmek ve travma terapisi yapabilmek için daha özenli davranmak gerekir.

İhtiyacı Adlandırmak

Ebeveynler, bakıcılar ve eğitmenler olarak erken yaşam travmasının çocuklarımız üzerindeki etkisinin farkında olmalıyız. Bu travma, çoğu zaman çocuklarımızın davranışları ile açıklanır. Bu davranışlara dikkatle bakıp davranışların nereden geldiklerini düşünerek onları nedenleri ile ilişkilendirebilir ve çocuğun kendi düşüncelerini, duygularını ve davranışlarını anlamlandırmasına yardımcı olabiliriz. Bu, yapabileceğimiz en güçlendirici şeylerden biridir.

Düzeltmek İçin Dokunmayı Kullanmak

Çocuklarımızın çoğu, daha genç bir duygusal yaş işlevine sahiptir ve tıpkı küçük bebekler gibi duygularını kontrol etmeyi (öz düzeltme) asla öğrenemezler. Çok üzüldüklerinde, öfkeli olduklarında ya da kontrolden çıktıklarında omuzlarına sakin bir el koyarak onların sakinleşmelerine ve kendilerini düzeltmelerine yardımcı olabiliriz. Bu tür bir dokunmanın karşılıksız olmasını da beklemiyoruz.

Çocuğa “İyi Bir Kalbe” Sahip Olduğunu Söylemek

Çocuklarımız, üzüntü verici davranışlar gösterdiklerinde utanç duygusu altında ezilirler. Çocuklarda travma ve ihmal, onlara sıklıkla “kötü” olduklarını söyleyen içsel bir diyaloğa sahiptir. Terapötik (iyileştirici) ebeveynler, bakıcılar ve eğitmenler bu çocuklarla empati kurabilir ve çocuğun geçmiş davranışlarını örnek göstererek onlara kriz anlarında alternatif bir olumlu görüş verebilirler.

• Bu yazı, Nobel Çocuk Yayınevi tarafından yayımlanan William Wobbly ve Çok Kötü Bir Gün isimli çocuk kitabından derlenmiştir.